فیلم سینمایی قاچاق :
یک قاضی محافظه کار توسط رئیس‌جمهور آمریکا منصوب می‌شود تا جنگ کشور علیه مواد مخدر را رهبری کند، اما طولی نمی‌کشد که درمی‌یابد دختر نوجوان خودش هم معتاد است…
شاید قاچاق، این فریاد ناامیدانه استیون سودربرگ، از زمان نشویل ساختهٔ رابرت آلتمن نخستین فیلم هالیوود باشد که شکل سنتی سینمای حماسی را با ریتمی نو و اضطراب‌آلود و زمینه‌های تازه بازتاب می‌دهد.
ضرب آهنگ پر التهابی که دوربین روی دست ایجاد می‌کند (و خود کارگردان با اسمی مستعار آن را فیلمبرداری کرده است) به خوبی در بطن صحنه‌های اکشن جا می‌افتد و کاملا با موضوع بی‌رحمانه فیلم مطابقت دارد: امریکا در جنگ با مواد مخدر شکست می‌خورد.
نشویل، شاهکار آلتمن، فرهنگ امریکایی را در حکم کارناوالی مملو از رقابت و رؤیاهای هانکی-تانک (نوعی موسیقی جاز) تصویر می‌کند. درحالی‌که قاچاق همچون نوعی سمفونی جاز پیچیده است که هریک از اصواتش با دیگری ناسازگار است، در عین حال هریک از آن‌ها واریاسیون‌هایی بر روی تم اعتراض هستند….
قاچاق میانه‌ای با دولت امریکا ندارد. ویکفیلد (مایکل داگلاس) از واشنگتن برمی‌گردد، درحالی‌که طی این مدت رئیس ستاد ریاست جمهوری (آلبرت فینی) و سایر مقامات مبارزه با مواد مخدر «توجیهش» کرده‌اند. وقتی نزد همسرش باربارا (امی ایروینگ) و دخترش کارولین (اریکا کریستینسن) می‌آید، ماجرایش را چنین توصیف می‌کند «انگار در کلکته بودم و دورم را گداهایی گرفته بودند که هر کدامشان کت و شلوارهای ۱۵۰۰ دلاری پوشیده بودند، نه می‌گفتند «خواهش می‌کنم» و نه «تشکر» می‌کردند.» فیلم از تصویر کردن لذت مصرف مواد مخدر ابایی ندارد و کشانده شدن کارولین به سمت مصرف کوکائین با حالتی حریصانه نشان داده می‌شود……
